फेमिलावाला

कोल्हापुरातली उन्हाळी दुपार स्वत:चं एक छान व्यक्तिमत्व घेऊन यायची. सगळ्या सख्या अाणि अज्ज्या गाढ झोपालेल्या, अाजोबांच्या हलक्या घोरण्याचा अावाज. स्वयपाक घरात नुकत्याच उरकलेल्या जेवणाचा सुगंध! लाकडी जिन्यावरून अाम्ही जशा संध्याकाळी धडाधडा पळायचो, तशी दुपारी पळायची हिम्मतच व्हायची नाही. मग दुपारी अामचे सुद्धा घर-घर, भातुकली, कॅरम असे शांत खेळ रंगायचे! कधी मी व स्नेहा गॅलरीच्या लाकडी गजांमधून अामचे एवढेसे पाय खाली सोडून बसायचो, साबणाचे फुगे उडवत. काचेच्या पेल्यात भरपूर सर्फ, अगदी एकवेळचं धुणं उरकेल एवढं! त्यात फ्रूटी किंवा तसलाच कुठलातरी जपून ठेवलेला स्ट्रॅा! मग दोघी वेगवेगळ्या दिशेला तोंडं करून फुगे उडवायचो. कधी एकमेकींचे फुगे हवेत अापटले की जो काही अानंद व्हायचा तो अोरडून व्यक्त सुद्धा करता यायचा नाही दुपारीमुळे!

पण या निरागस शांततेला एकच अपवाद होता! फेमिलावाला. "फेमिला" नावाच्या हातगाडी मध्ये अाईस्क्रीम घेऊन रोज दुपारी फेमिलावाला यायचा. त्यात पिस्ता, व्हानिला, स्ट्रॅाबेरी असे प्रकार असायचे. तो अाला कि अामचा गुणी शांतपणा एका क्षणात गुल होत असे! मग शक्य तितका कमी पावलांचा अावाज करीत अज्जीच्या खोलीत जायचो. अज्जी दुपारी 

चेह-यावर अोला पंचा टाकून मस्त झोपलेली असायची. क्षणभर माझ्यातल्या सैतानालाही पाझर फुटत असे तिच्याकडे बघून. पण "फेमिलाsss" अशी अारोळी ऐकली कि मग अज्जीला गदागदा हलवून उठवायचो!

 "अज्जी!! ऊठ!! फेमिलावाला अालाय!"

"रोज रोज नाही मिळणार अाईस्क्रीम. झोपू दे मला"

"असं काय गं करतेस! दे की! उद्यापासून नाही मागणार मी."

"असं रोज म्हणतेस. घसा खराब होईल. अाणि पाणी चांगलं नसतं त्यातलं. बर्फ तर अगदी वाईट. गटारातलं पाणी वापरतात ते लोक." (हे असले मन कलुषित करणारे विचार मला अजिबात घाबरवायचे नाहीत)

"असुदेत गटारातलं पाणी. मला नाही काही होत."

" अाई रागावते तुझी मला. तुझे असले लाड केलेले तिला चालत नाहीत."

"पण तू तिची अाई अाहेस ना. मग तू तिला रागवायचंस ना? दे ना गं अज्जी पैसे."

हा सगळा संवाद होईतो फेमिलावाला गल्लीच्या कोप-यावर पोहोचला असायचा. स्नेहा शांतपणे माझा दंगा अाणि हट्ट कधी फळ देईल त्याची वाट बघत बसायची. मग फेमिलावाला पार दिसेनासा झाल्यार अज्जी हळूच पाकिट उघडायची! मला या गोष्टीचा अतिशय राग यायचा. अज्जी खूप चांगली सिनेमा दिग्दर्शक झाली असती. अगदी ट्रेन चौथ्या गिअरमध्ये जाईतो "मत जाअो" अाणि जीव खाऊन पळायला लागेल अशा वेगावर अाली कि "जीले अपनी जिंदगी!".

मग अज्जीनी पैसे दिले कि लगेच अाम्ही पळत सुटायचो! धापा टाकत टाकत फेमिल्याला गाठलं कि दुपारचं सार्थक झाल्यासारखं वाटे! 

मग बराच वेळ गॅलरीतल्या गजांमध्ये पाय लटकवून फेमिलाची कांडी संपवायचो. तोवर चार वाजायचे अाणि अातून मामी-हुकुम यायचा," चहा प्यायला या गं." 

मग चहाबरोबर ,नव्हे चहात चुरडून खारी खायची! कधी चहा कमी पडायचा तर कधी खारी! पण चमच्यानी लगदा खाता येईल इतकी खारी झाली कि परत अामचा मोर्चा गॅलरीकडे!