विसरभोळा बाबा

बाबा कधीही एकदाच घराच्या बाहेर पडत नाही. निदान तीन वेळा तरी परत आत येतो. आधी पाकीट विसरतो, मग घराची किल्ली, मग गाडीची किल्ली आणि शेवटी उगीच "काहीतरी विसरलंय" असं वाटलं म्हणून. एवढ्या खेपा घालून तो एकदाचा रवाना झाला की दहा मिनिटात घरात त्याचा फोन खणखणू लागतो. मी शाळेत असताना मला न्यायला रिक्षावाले काका यायचे. शनिवारी बाबाला सुट्टी असायची आणि माझी अर्धा दिवस शाळा असायची. मग बाबा मोठ्या प्रेमानी माझ्याबरोबर माझं दप्तर घेऊन रिक्षावाल्या काकांसाठी थांबायचा. रिक्षा आली की मी मागे बसायचे आणि बाबा माझं दप्तर घेऊन काकांना द्यायला जायचा. खूप वेळा त्यांच्याशी भलत्याच गप्पा मारायचा आणि शेवटी दप्तर द्यायलाच विसरायचा. मग शाळेत गेल्यावर अचानक काकांना माझं दप्तर बाबांनी दिलंच नाही हे लक्षात यायचं. मला त्याची सवय झाली होती. मी क्षणाचाही विलंब न लावता लोकांकडे वहीतल्या पानांची भीक मागू लागायचे. कुणी मला पेन्सिल द्यायचं, कुणी खोड रबर आणि वर्गात दप्तर न घेता आलेल्या शूर मुलीचा दिवस बघण्यात सगळे आनंदानी रमायचे. मग घरी येऊन वहीत त्या पत्रावळ्या उतरवायचे. त्यातही बाबा जमेची बाजू शोधायचा. "बघ! आता तुझी उजळणी पण झाली दप्तर विसरल्यामुळे".
"विसराळूपणाचे फायदे" यावर माझा बाबा प्रबंध लिहू शकेल. पण मला त्याची ही गोष्ट मनापासून आवडते. त्याच्या गाडी पासून घरापर्यंतच्या प्रत्येक खेपेला तो "व्यायाम" झाला असं म्हणतो. आई आणि बाबामध्ये मात्र हा विसराळूपणा राहू सारखा उभा असतो. माझ्या लहानपणी बॅग रिक्षात विसरणे, तिकीट घरी विसरणे, बिल भरायला विसरणे, चेक टाकायला विसरणे वगैरे गोष्टींनी आई बाबांच्या आयुष्याला चांगलीच फोडणी दिली होती. आम्ही गोव्याला गेलो तेव्हा माझे कपडे असलेली बॅग बाबा रिक्षात विसरला होता. त्यामुळे मला खूप नवीन कपडे मिळाले होते एकदम. अशावेळेस मला बाबाच्या विसराळूपणाचा खूप आधार वाटतो.
मी पण काही कमी विसराळू नाहीये. पण तरी बाबा आणि आईचा मध्य आहे.
एकदा बाबाच्या नातेवाइकांच्यापैकी कुणाचंतरी लग्न होतं. बाबांनी "हे लोक माझ्यासाठी किती महत्वाचे आहेत" यावर खूप मोठं प्रवचन दिलं होतं आईला. त्यामुळे त्यांनी सांगितलेल्या वेळी आई पैठणी वगैरे नेसून तयार झाली. कार्यालयात मात्र शुकशुकाट होता. आईला वाटलं नेहमीप्रमाणे चुकीचं नाव वाचलं असेल बाबांनी. आणि बाबा पत्रिका पण घरी विसरला होता. मग गाडी परत घरी आली तेव्हा लक्षात आलं की लग्न आधीच्या आठवड्यात होतं. मग "महत्वाच्या" लोकांची माफी मागायला बाबाला आईनी फोन करायला लावला.
लहानपणी माझ्या शाळेची फी भरायला काहीतरी "चलन" नावाची भानगड असायची. मला नेहमी बाबा ते भरायला विसरला आणि बाईंनी सगळ्या वर्गासमोर आठवण केली तर काय होईल याची काळजी वाटायची. मग बाबाचा राग पत्करून, "बाबा तू माझं चलन भरलास का?" असं विचारावं लागायचं.
बाबाला गाण्याची फार आवड आहे. रविवारी सकाळी बाथरूममध्ये तो तासभर गातो. आणि कधीही कुणीही "गा" असं म्हणालं की लगेच बाबा तयार असतो. पण त्याला गाण्याच्या ओळी लक्षात राहत नाहीत. त्यामुळे मधेच तो अचानक गुणगुणू लागतो. मी आणि आई अशावेळेस गालातल्या गालात हसायचो. त्यामुळे बाबाला प्रचंड राग यायचा. मग त्यांनी वही घातली. त्यात तो सगळी गाणी लिहून ठेवायचा!
बाबाला खरं तर डॉक्टर व्हायचं होतं. त्यामुळे त्याची थट्टा करताना आम्ही नेहमी "तो डॉक्टर झाला असता तर" अशी गोष्ट तयार करतो.
पेशंटचा पोट शिवून झाल्यावर अचानक बाबाच्या लक्षात येणार की एक सुरी कमी आहे. मग तो सगळ्या मदतनिसांना जमिनीवर रांगायला लावणार. सुरी सापडत नाही म्हटल्यावर सर्वानुमते पेशंट परत उघडायचा असं ठरणार. मग पेशंट उघडल्यावर तिथे काहीच दिसणार नाही. मग पुन्हा त्याला शिवून चिंतीत बाबा सहज खिशात हात घालणार आणि तिथून त्याची हरवलेली सुरी बाहेर येणार. अशा रितीने प्रत्येक पेशंटला दोन दोन वेळा शिवल्यामुळे बाबाची खूप छान उजळणी होणार आणि त्याला सर्वोत्कृष्ठ शिवणकामाचे बक्षीस मिळणार!
पण त्याच्या विसराळूपणाचे खरंच फायदे आहेत. जसा तो वस्तू विसरतो, तसा रागही विसरतो. आणि त्याला भूतकाळातल्या सगळ्या सुंदर गोष्टीच आठवतात. त्या मात्र तो कधीच विसरत नाही. माझं लहानपण, आम्ही मिळून केलेली धम्माल, कॉलेजमधली छोटीशी, सारखी हसणारी आई आणि मी माझ्या घोग-या आवाजात गायलेली बंगाली गाणी. त्याला नेहमीच छान छान गोष्टी आठवतात. आणि तो विसरल्यामुळे आम्हीसुद्धा नको असलेल्या आठवणी विसरून जातो.